Człowiek odpala maszynę, maszynę łączącą ze światem, zasiada przy stole, ruch ręki klik klik, omija wyskakujące maile, bo przecież środa, trzeba zebrać muzykę, którą twórcy zasiali i od razu jak śnieżyczkę, czy innego krokusa wczesnego, na połaci bieli oczy wypatrzyły, tego jedynego, co od pierwszych nut umarcie powoduje. Z pięć razy powtórzyłam, że już umarłam, przepadłam, że moja otwarta dziura na plecach, dziura po kuli na samym środeczku, na wysokości obojczyków, znów przepuszcza, mimo, że zaklejona, bo tamtędy mi dusza od prawie tygodnia ucieka.
duża ta dusza, skoro aż tydzień wycieka. a może dziura nie taka znów wielka?
OdpowiedzUsuńOna smużką mgły się przeciska, niekiedy skrapla, nie wiem doprawdy ile jeszcze, kiedy cała uleci.
OdpowiedzUsuńZachwyca mnie barwa jego głosu, ma w sobie coś hipnotycznego, jakby osiadał na granicy snu i światła. U Ciebie zawsze odnajduję to, czego szukam w barwie, i Tricky… świetny dwugłos, idealnie spleciony z emocją.
OdpowiedzUsuńTak, cieszę się i ja, że znalazłam, zastępuje mi trochę Jamesa Blake’a, który już nie tak jak kiedyś fascynował i trochę Monsoosiren i Holy Othera. No jest wspaniały. W ogóle Tricki ma zdolność do wyszukiwania talentów. Marta to złoto, może nie wszystko, ale uskrzydla mnie coraz bardziej. I teraz posłuchałam Tom Day & Monsoonsiren - Interlude i przepadłam. Dziękuję Małgoś :*
OdpowiedzUsuń